Özgür Amed, bianet.org’da “Mucizelere de şüpheye de inanıyoruz…” başlıklı bir yazı kaleme aldı. Yazıyı aşağıya alıntılıyoruz.
■ 1 Ekim 2024’te, TBMM Genel Kurul’da tokalaşma ile başlayan süreç bugün sınırların ötesinde yeni bir aşama ile devam ediyor. Gel-gitli bir sürecin ardından, görece kazasız belasız bir yılı doldurmak üzereyiz. Hakkını verelim, geçen süreçte birçok ilke tanıklık ettik: Silah bırakmanın en başa alınması, 26 yıl aradan sonra cezaevinden bir mesajın görüntülü yayınlanması gibi gelecekte de çokça analiz edilecek, örnek gösterilecek durumlar yaşandı. Şimdi tüm bunların toplamı olarak silah bırakmanın kendisi gerçekleşiyor ve bu tören sınırlarının ötesinde, Süleymaniye’ye bağlı bir yerde oluyor. Birkaç yıl önce Amed Newroz’unda bir pankart vardı, “Bu hikâye Fis’te başladı, Fis’te bitecek” yazılıydı. Fis köyünden baya uzakta, Süleymaniye’de şekilleniyor hikâye. Lice taraflarına ne zaman varır, göreceğiz.
■ Yaklaşık 150 kişilik bir heyet bu töreni canlı izleyecek, bunun için İstanbul, Ankara ve Diyarbakır merkezlerinden Şırnak’a gidildi. DEM Parti Cizre ilçe binasında ilk soluklamadan sonra nihayet toplu şekilde bir yemek yerinde yanyana geliyoruz. (Cizre‘nin çok serin oluşu elbette yüreğimize su serpiyor, bundan dolayı su yetmiyor.)
■ Dört otobüs ve birçok araçtan oluşan heyet, her temsilden gerçek bir kültür mozaiği.
Akşam güneş batmadan Habur kapısına yetişmeye çalışıyoruz.
Tabii kafalarda birçok soru işareti var, en azından kapıdan sürekli geçen arkadaşlar “en az 3 saat orada kalacağımızı” iddia ediyor. Biz de böyle özel bir günde herhalde geçişin kolay sağlanacağını umut ediyoruz. Habur’a doğru giderken aklıma 2009 süreci geliyor. Malum halen kriminalize edilen bir sevinç olayıydı.
19 Ekim 2009’da, “Demokratik Açılım” süreci kapsamında, Sayın Öcalan’ın çağrısıyla 8’i Kandil’den ve 26’sı Mexmur Kampı’ndan gelen toplam 34 PKK’li, Habur’dan Türkiye’ye giriş yapmıştı. Bu olay, Türkiye’nin yakın siyasi tarihinin en çok tartışılan ve hafızalarda yer eden anlarından biri oldu.
■ 16 yıl aradan sonra yeniden Habur kapısındayız, fakat bu sefer yaklaşık 50 bin kişilik bir karşılama yerine 150 kişilik bir gidiş var.
Neyse, Habur’a vardığımızda bir hazırlık olduğunu görüyoruz, geçişler çok hızlı ve seri bir şekilde oldu. Bu durumdan en fazla hoşnut olan otobüs şoförleri, çünkü bu kapılardan her geçişleri en az dört beş saate mal oluyor. O anlamda böyle seri geçmek, hele protokol yolunu kullanmak alışkın oldukları bir şey değil.
■ Pasaport sırasında iken “umarım pasaportumda bir sorun çıkmaz” diyen arkadaş sayısı çok fazla. Çünkü son dakika birçok durum yaşanıyor ve maalesef kötü haber. Ajansa Welat ekibinden Bilal Gündem’in pasaportunda bir sorun çıkıyor kendisi oradan geri dönmek zorunda kalıyor. Ankara’ya ulaşılmaya çalışıyor ama saat geç.
■ Pasaport sırasında Gültan Kışanak ile sohbet ediyoruz, en son IŞİD saldırısı sonrasında beraber Beyta Laleş, Duhok ve Zaxo’ya gitmiştik. Bu gelişi de son anda oldu. Yurt dışı yasağı kalkınca gelebildi.
■ Akın Birdal ile sohbete devam ediyoruz. Kendisi heyecanlı, çünkü en son yine bir çözüm için bu kapıda geçmiş ve aradan geçen onlarca yıldan sonra ilk defa yeniden başka bir çözüm için yine bu kapıdan geçiyor.
■ Federe Kurdistan Yönetimi anlamlı bir karşılamada bulunuyor. Resmi ilk açıklama kapıda gerçekleşiyor.
■ Kapıdan çıktıktan sonra, henüz Zaxo’da iken otobüsler mazot alacaz diyor. Bir yarım saat bekleyeceğiz. Tam o esnada otobüsün arkasında kırmızı ışıklar ile kaygan yazıyı fark ediyorum. “Liceli” yazısı yanıp sönüyor. Sonra şöfürün adı geçiyor. Birazdan instagram hesabı geçer diyorum ama geçmedi. Onun yerine büyük harflerle “Şüphe Tek Gerçektir” yazısı geçiyor. Bu söz iki yerden tanıdık geliyor. Biri Descartes felsefesi, diğeri Ramiz dayı… Genç Liceli ustamıza soruyorum. “Bu sözü asmışsın arkaya, kimin sözüdür?” Tereddütsüz cevap veriyor: “Benımdır abê”
■ Cezaevinde de bir arkadaş vardı. “Unutulanlar unutanları unutmaz” sözünün kendisine ait olduğunu söylüyordu. Ne ilginçtir o da Liceli idi.
■ Fakat tabii böylesi önemli bir olayda heyeti taşıyan otobüsün gerçekliğe şüphe üzerinden ettiği davet, kayda değer. Diliyoruz şüphe duyulan şeyler Hewler sıcağında erir gider.
■ Duhok’a doğru yola koyuluyoruz. Eşlik eden güvenlik ve mihmandarlar derken uzun bir konvoy oluyoruz. Yollar adeta bize kapatılmış gibi. Sorunsuz geçiyoruz.
■ Yolda Jülide Kural ve Ayla Akat ile sohbet ediyoruz. Ayla Akat durumu anlatıyor. “97 sürecinden bugüne ben 3 kezdir bu anlara tanıklık ediyorum” diyor. Jülide Kural da son derece heyecanlı, şansımıza o ara Kadir İnanır ile görüntülü konuşuyor. Selam iletiyoruz. Kadir abênin sesini duyuyoruz. Bu da gecenin sürprizi oluyor. Çok istiyormuş o da burada bulunmayı, lakin sağlık sorunları henüz buna elverişli değilmiş, fakat iyi haber; son derece hızlı iyileşiyormuş.
■ Gazeteciler çok olunca özellikle eş başkanlara soru üstüne soru geliyor. Her mola yerinde toplu röportaj alınıyor. Tuncer başkan elli röportaj verdi fakat çıkan haber giydiği Lacoste tişörtü oldu. Tabii şaşırıyor insan…
■ Sırrı Süreyya’nın abisi Ali Önder de otobüste. Hele fotomuzu çek diyor. Çekiyorum. Altına Sırrı Süreyya’ya iletilmek üzere “Barışı getirmeye gidiyoruz” yaz diyor. Yazıyorum…
■ Heyetin önemli gündem maddelerinden biri de cumartesi günü CB Erdoğan’ın yapacağı konuşma. Birçok teori, görüş vs. var. Dilelim somut şeyler söylesin.
■ Biraz önce yani gece 12 gibi Hewler’e giriyoruz. Şehirde ilk gördüğüm devasa billboardda “Belive in Miracles” yazıyor. Yani mucizelere inan…
Açıkçası olan bitenler elbette bir yönüyle de mucizevi şeyler.
Ve bu mucizeye sonuna kadar inanıyoruz.
■ Sabah erkenden, önümüzdeki yüzyılı değiştirme potansiyeli olan bir mucizenin tanıklığına uyanacağız. Herkes heyecanlı. Herkes umutlu…
Tek isteğimiz yarın, geri kalan tüm günleri hepten değiştirecek kıvılcıma evirilmesi.
(ÖA)
Bu yazıda yer alan fikirler yazara aittir. Farklı Bakış’ın bakış açısını yansıtmayabilir.
